χαζοι γερμανοι...

Στη Γερμανία και ειδικότερα σε μεγάλες πόλεις παρουσιάζεται μεγάλη έλλειψη θέσεων σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς για παιδιά κάτω των τριών ετών. Η ύπαρξη ιδιωτικών παιδικών σταθμών, όπως είναι φυσικό, δεν λύνει το πρόβλημα λόγω του μεγάλου κόστους (πάνω από 600 ευρώ τον μήνα για ένα παιδί!). 

Μπροστά στο μεγάλο αδιέξοδο, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στη δικαιοδοσία της οποίας υπάγονται οι παιδικοί σταθμοί, δίνει τη δυνατότητα σε ομάδες γονέων να διερευνήσουν τη δυνατότητα ίδρυσης νέων «αυτοδιοικούμενων» παιδικών σταθμών. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά: μια ομάδα γονέων (τουλάχιστον πέντε ζευγάρια) αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να εντοπίσει ακίνητο στη γειτονιά της που να μπορεί να ενοικιαστεί (ή καμιά φορά και να αγοραστεί) και να μετασκευαστεί σε παιδικό σταθμό. Αυτό, βέβαια, στη Γερμανία συνεπάγεται τήρηση αυστηρότατων προδιαγραφών και στην πιο μικρή λεπτομέρεια, όπως π.χ. τι ύψος έχουν τα παράθυρα ή τι πλάτος μια τυχόν σκάλα κ.λπ. 

Η ομάδα των γονέων, αφού εντοπίσει το ακίνητο και αφού διαπιστώσει σε συνεργασία με τις τεχνικές υπηρεσίες του δήμου ότι είναι εφικτή η μετασκευή του, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να βρει τις τροφούς και δασκάλες των παιδιών μέσω αγγελιών στην πόλη ή μέσω μιας λίστας ανέργων, λίστας στην οποία μπορεί να έχει πρόσβαση από συγκεκριμένη υπηρεσία του δήμου. Υπάρχουν αυστηρές προδιαγραφές και εδώ. Αφού γίνει και αυτό και παράλληλα επιχειρηθεί στη γειτονιά η εύρεση κι άλλων ενδιαφερομένων να πάνε τα παιδιά τους σε έναν τέτοιο παιδικό σταθμό, η ομάδα γονέων παρουσιάζει πλέον ολοκληρωμένη την πρόταση στη δημοτική αρχή της πόλης. 

Εφόσον η πρόταση εγκριθεί (συνήθως αυτό γίνεται γρήγορα), οι γονείς ιδρύουν μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία και ο δήμος αναλαμβάνει πλήρως τη χρηματοδότηση του πρότζεκτ. Και όταν λέμε πλήρως εννοούμε πλήρως! Με μια διαφορά, βέβαια (σε σχέση με ελληνικά παραδείγματα): κάθε χρόνο το Δ.Σ. της «εταιρείας», που αποτελείται φυσικά από τους γονείς, παρουσιάζει στον δήμο έναν προϋπολογισμό λειτουργίας του σταθμού (με βάση πάλι κάποιες προδιαγραφές) και εφόσον αυτός εγκρίνεται, το κονδύλι περνάει στην απόλυτη διαχείριση της εταιρείας των γονέων, οι οποίοι βέβαια στο τέλος της χρονιάς παραδίδουν τον απολογισμό τους και φυσικά τον προϋπολογισμό της επόμενης. 

Πέρα από την αρχική πρωτοβουλία, ο εθελοντισμός είναι βασική προϋπόθεση λειτουργίας ενός τέτοιου εγχειρήματος. Για παράδειγμα, μία φορά τον μήνα κάθε γονιός έχει υποχρέωση «υπηρεσίας» για τον σταθμό. Πρέπει δηλαδή εκείνη την ημέρα να πάρει άδεια από τη δουλειά του (και παίρνει νόμιμα!) και να ασχοληθεί με την επίλυση καθημερινών προβλημάτων: ας πούμε τη βρύση που χάλασε, τα ψώνια που χρειάζονται από το σούπερ μάρκετ κ.λπ. Το κόστος ανά παιδί με αυτή τη διαδικασία κυμαίνεται στο επίπεδο των 300 ευρώ τον μήνα, το μισό από ό,τι στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς! 

Επειδή ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουμε και εδώ, ο blogger Thelonapo.blogspot.com, από τον οποίο αλίευσα το σχετικό ποστ, αναρωτιέται, όπως και εγώ: δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο κι εδώ, αν -λέω εγώ- η κυβέρνηση των μεταρρυθμίσεων είχε τα «καρύδια» για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των πολιτών και διαμόρφωνε και το σχετικό νομικό πλαίσιο; Για την ιστορία, η κόρη του δημάρχου της Βόννης δεν έβρισκε θέση για την κόρη της σε δημοτικό παιδικό σταθμό και επέλεξε έναν αυτοδιαχειριζόμενο. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να είχε συμβεί εδώ;